Insulinooporność to stan obniżonej wrażliwości organizmu na działanie hormonu insuliny, której konsekwencją jest wiele zaburzeń: nadmierna produkcja glukozy, osłabienie wychwytu cukru przez tkanki obwodowe np.: mięśnie szkieletowe czy zaburzenie przemiany tłuszczów (zwiększenie krążących we krwi wolnych kwasów tłuszczowych).
Spadek wrażliwości na insulinę powoduje coraz większą produkcję insuliny, czyli hiperinsulinemię. W początkowym etapie insulinooporności ilość wytwarzanego hormonu jest wystarczająca do pokrycia zapotrzebowania organizmu. Jednak wraz z czasem trwania zaburzenia dochodzi do powstania pętli samonapędzającej się gdzie hiperinsulinemia nasila insulinooporność, a insulinooporność hiperinsulinemię
.
Nieleczona insulinooporność prowadzi do stanu przedcukrzycowego, cukrzycy typu 2 czy chorób sercowo-naczyniowych.
Jak zdiagnozować insulinooporność?
1. Metoda Homa Pobiera się krew na czczo i określa w niej stężenie glukozy oraz insuliny. Następnie na tej podstawie, przy pomocy odpowiedniego wzoru, wylicza się tzw. wskaźnik insulinooporności (HOMA-IR).
2. Test obciążenia glukozą (nie wykonujemy, jeśli nie znamy wyniku glukozy na czczo, abyśmy wiedzieli czy organizm poradzi sobie z obciążeniem – o tym decyduje lekarz) .Badanie polega na podaniu pacjentowi glukozy i obserwowaniu reakcji jego organizmu na nią: wydzielenia insuliny, szybkości regulacji stężenia cukru we krwi, szybkości wchłaniania glukozy do tkanek.
Insulinooporność (obok niedoczynności tarczycy) jest częstą przyczyną braku lub gorszych efektów odchudzania mimo wprowadzonych dobrych nawyków żywieniowych. Warto więc się badać i dbać o swoje zdrowie – jeść wartościowo i ruszać się minimum 30 minut dziennie